تاریخچه اسید سولفوریک
بنا بر اسناد تاریخی ، اولین بار اسید سولفوریک در قرن نهم توسط یک شیمیدان ایرانی به نام زکریای رازی کشف شد. این دانشمند ، توانست اسید سولفوریک را از طریق تقطیر خشک زاج سبز (سولفات آهن) و کات کبود (سولفات مس) تهیه نماید. این مواد شیمیایی با ایجاد حرارت و و جذب اکسیژن به نمک های پایه ای خود تبدیل شده و آب و سولفات به عنوان محصول جانبی فرایند باقی می مانند. ترکیب آب و سولفات با فرمول SO3 ، همان محلول رقیق اسید سولفوریک است.
پس از این اکتشاف توسط حکیم زکریای رازی ، در قرون وسطی دانشمندان اروپایی همچون آلبرت ماگنوس اقدام به ترجمه آثار دانشمندان مسلمان کرده و اسید سولفوریک را جوهر گوگرد نامیدند. تا اینکه در قرن هفدهم یک شیمیدان به نام جان گلوبر ، به روش سوزاندن ماده سولفورو نیترات پتاسیم در تماس با بخار آب جوش موفق به تولید اسید سولفوریک شد. یک قرن بعد ، شیمیدان دیگری به نام جان روبک ، به خلوص 35 تا 40 درصدی اسید سولفوریک دست یافت و جوزف گیلوساک با تکمیل روش وی ، غلظت اسید سولفوریک تولیدی را به 78 درصد رسانید.
به دلیل اینکه برخی بخش های صنعتی مانند صنایع شیمیایی و رنگرزی به دنبال اسید سولفوریک غلیظ با غلظت بالاتر از 78 درصد بودند ، در نیمه قرن هجدهم ، با بهره گیری از همان روشی که زکریای رازی استفاده کرده بود ، یعنی روش تقطیر خشک ، سولفید آهن را در معرض هوا و بر اثر حرارت ، به سولفات آهن 2 ظرفیتی تبدیل کرده و سپس با افزایش حرارت ، سولفات آهن 3 ظرفیتی به دست می آید. حرارت همچنان تا 480 درجه سانتیگراد افزوده شده و موجب باقی ماندن نمک پایه آهن و سولفات می شود. از طریق عبور دادن آرام سولفات SO3 از میان آب ، با جذب اتم اکسیژن و هیدروژن ، اسید سولفوریک غلیظ با با فرمول H2SO4 به دست می آید.